Ik ben een Trotse Mama. Ja, met hoofdletters ja. Want dacht ik niet zo lang geleden nog dat het echt nooit ging gebeuren (of in ieder geval niet voor haar 18e verjaardag ongeveer), stapte mevrouw een tijdje terug ineens op de fiets zonder zijwieltjes en fietste ze weg! Dus HOERA! Mijn kind fietst (eindelijk) zonder zijwieltjes. Knap he?
Een loopfiets
Al sinds Lize klein is, heeft ze een loopfiets. Wel zo eentje die niet om kan vallen (met 4 wieltjes zeg maar), dus voor de oefening van het evenwicht niet echt een goeie. Maar wat zijn daar een kilometers op gemaakt zeg.
Voor haar 2e verjaardag kreeg ze van Opa en Oma een driewieler. Dat leek me zo leuk: er zat zo’n stok onder het zadel voor ‘de moeilijke momentjes’ en ik zag ons al door de wijk wandelen met die mooie driewieler. Helaas was de praktijk anders: het werd een zitfiets. Lize weigerde er gewoon op de fietsen. *zucht*
Een echte fiets
En toen kwam haar 3e verjaardag. Lize is best groot voor haar leeftijd en dus dachten we: we kopen haar een mooi echte meiden-fiets. Met zijwieltjes uiteraard, want zo moet je het natuurlijk gewoon leren. In de fietsenwinkel fietste ze er zo op weg. Een euforisch moment, want zo’n held is Lize normaal gesproken niet met nieuwe dingen. En thuis flink oefenen: elke dag een rondje door de buurt, dat ging super!
Met de fiets in de sloot
Tot we een fietstochtje maakten naar mijn ouders (die ongeveer en kilometer bij ons vandaan wonen)… Mijn ouders wonen aan een (voor auto’s) doodlopende straat. Aan het einde van de straat is een sloot waar een fietspad langs loopt. En je voelt ‘m wellicht al aankomen.. Lize kon nog niet goed sturen en in een onbewaakt ogenblik fietste mevrouw zo de sloot in! Gelukkig stond er maar ene heel klein laagje water in de sloot, maar dit leverde toch wel een klein trauma op.
Het fietsen kwam op een laag pitje te staan.
Fietsen op het schoolplein
Inmiddels gaat Lize een tijdje naar school en op het schoolplein hebben ze van die akelige fietsjes (die noem ik akelig omdat de trappers aan het wiel zitten waar je stuur ook aan zit, heel irritant). Vorig jaar zomer hebben we best veel met haar gefietst (met zijwieltjes) en op school zag ik haar ineens op zo’n fietsje rijden. Ik dacht: dat ziet er goed uit!
’s Middags thuis heb ik toen de zijwieltjes van haar eigen fiets gehaald. Maar je raadt het al: te spannend. En dus belandde de fiets weer in de schuur.
Oefenen, oefenen en nog eens oefenen
We probeerden dat wel vol te houden, zonder zijwieltjes. En ze kon het ook best wel. Alleen het idee bezorgde haar al angst. We hebben met haar meegelopen, gerend, lief gevraagd, boos gesmeekt, haar in haar eigen sop gaar laten koken, noem het maar op, maar echt vlotten wilde het niet.
Tot we op een dag in de herfst familiedag hadden van Ton zijn familie. Dat was bij een wijkcentrum waar ook een boel (buiten)speelgoed voor de kinderen was. Daar hadden ze zo’n leuk klein fietsje en het duurde niet zo heel lang, het kostte ons geen enkel moment van aansporen en hoe het komt weet ik nog steeds niet. Maar Lize pakte de fiets en fietste er gewoon op weg!
HOERA! Mijn kind fietst zonder zijwieltjes!
Zonder zijwieltjes
Die familiedag hebben we haar lekker veel fietsuren laten maken op die (voor haar eigenlijk) te kleine fiets. En eenmaal thuis probeerden we het uiteraard weer met haar eigen fiets. Nu ze de smaak te pakken heeft, lijkt het bijna alsof ze nooit anders heeft gedaan. Dat gevoel voor evenwicht is volgens mij iets wat je een keer moet ervaren, om vervolgens nooit meer kwijt te raken.
Het enige wat nu nog rest is oefenen in tempo maken. Het is voor volwassenen best een uitdaging om samen met Lize te gaan fietsen. Ze fietst amper 9 km per uur en je moet dus erg je best doen om niet van de fiets te vallen ;-). Ook weer een goede oefening voor mijn eigen evenwicht. Nee, maar zonder grappen: dat tempo moet nog wel ietsje om hoog.
Maar ach, voor nu genieten we gewoon van het feit dat zij van het fietsen geniet. En ondertussen glim ik gewoon van trots. Omdat het kan.
Hoe oud waren jouw kinderen toen ze zonder zijwieltjes gingen fietsen? En ging dat ook zo ineens?
xx
Loes
nr 1 met 5.5 (zag het gevaar van een 10 jarige) en heeft er zelfs fysiotherapie v gehad, nr 2 net voordat hij naar school ging en nr 3 was 2 jaar en 8 maanden, en fietste zo weg nadat zijn vader na 3 maanden zeuren eindelijk de zijwieltjes eraf had gehaald… het kan dus echt heel erg verschillend zijn per kind
Bij ons waren ze allebei ca 2,5 jaar toen ze zonder zijwieltjes konden fietsen. Ze waren allebei heel fanatiek met de Puky loopfiets en ik denk dat dat enorm geholpen heeft.
Auteur
Wat goed! Bij ons blijft de ‘gewone’ loopfiets helaas gewoon in de garage staan. Die vinden ze allebei niet echt leuk. Ik ben er ook van overtuigd dat het wel helpt als je met een loopfietsje begint: dan moet je ook al met je evenwicht oefenen.
Dat is zeker een mijlpaal! Fijn zeg dat ze het nou zonder de zijwieltjes kan!
Auteur
En zo gezellig, want nu kunnen we ook een stukje verder samen 🙂